Çocuğun kişilik gelişiminde önemli üç unsur sevgi, disiplin ve ilgidir. Bu üç unsur ölçülü verilmelidir. Çocuk yetiştirmek çiçek yetiştirmek gibidir. Bir çiçeği az sularsanız kurur, çok sularsanız da çürür.

Ayşe 17 yaşında uzun boylu, modaya uygun giyinen, bakımlı, güzel bir genç kız. Konuşurken küçümseyici, alaycı, kibirli, küstahtı. Sinemadan, mankenlikten hoşlanıyordu. Çok yakın arkadaşı yoktu; yalnızdı. Çevresinde ondan hoşlanan pek çok erkek arkadaşı vardı. “Anneme, babama parasal olarak bağlıyım, duygusal olarak değil.” Diyordu.

Arkadaşlarının eşyalarını çaldığı için getirilmişti. Neden yaptığı sorulduğunda, “Benim yoksa onların da olmasın” diye cevap veriyordu. Hiç pişmanlık duymuyordu.

Ayşe’nin özgeçmişi incelendiğinde çok fazla sevgi verilmişti. Hep övülüyordu. Emek vermeden elde etmek istiyordu. Anne ve babası “Biz çocukluğumuzda çok mahrumiyet çektik, o çekmesin” diyorlardı. Her istediği oluyordu.

Ayşe çocukluk narsisizminden çıkamamıştı. Narsistik (özsever) kişilik özellikleri olan “kendini özel ve önemli görmek, eleştiriye dayanıksızlık, çıkarcılık, başkasını kullanmak, aşk zenginlik para güç düşkünlüğü, övgüyle beslenme, hep kayrılmak isteme, empati kuramama, kıskanç, küstah özellikleri” değişik derecede taşıyordu.

Anne-baba iyi niyetle evde bir “gurur abidesi” yetiştirmişlerdi. Artık herkesi küçük gören bir birey ortaya çıkmıştı.